Magdalena Starska

Iza Tarasewicz

"Magda Starska i Iza Tarasewicz tworzą świat, który może wywołać konfuzję. Dziki i przytulny zarazem, prymitywny i wyrafinowany. Bliski postrzegalnej rzeczywistości tak jak bliskie skórze są wnętrzności, albowiem artystki nicują rzeczywistość po to, by zbadać jej fundament. Eksplozja wyobraźni, pączkowanie form są wynikiem redukcji, jakiej dokonały na wstępie. Poszukując perspektywy autentycznej, niezapośredniczonej kulturowo, Starska i Tarasewicz dotarły do biologicznie definiowanej pojedynczej komórki. Ten komiczny jednokomórkowiec, którego odkryły, ledwie się pojawi już zaczyna tworzyć kulturę. Dlatego, chociaż nie posiada płci ani języka, uprawia, pielęgnuje i kultywuje. Jest na tyle otwarty i chłonny, że filtruje ze świata zewnętrznego wszystko, co nadaje się do wchłonięcia, a następnie generuje z siebie nowe jakości. Powtarza serie czynności jak religijny rytuał. Wchłania rzeczywistość jak gąbka. Niespokojny i witalny, buduje i rozwija się.

Stroje oraz przedmioty użyte przez artystki są bezkształtne, rozpadają i rozlewają się, rozrastają we wszystkich kierunkach jak krzak. Gąbczasty kostium pełni funkcje estetyczne, ale także praktyczne: ogranicza swobodę „normalnego” funkcjonowania, zmusza do niezdarności na granicy idiotyzmu. To niezdarność w pół drogi między pulsowaniem plazmy a pierwszymi krokami dziecka. Absurdalny kostium odsłania więc właściwą człowiekowi nieporadność, ukrywaną na marginesie codzienności, która tutaj staje się naczelną zasadą.

Chłonność jednokomórkowego organizmu odzwierciedla ideę wymiany, która przyświeca działaniom artystek. Wymiana ta rozumiana jest z jednej strony jako nieskrępowane czerpanie z tego, co świat ma do zaoferowania, z drugiej jako obdarowywanie świata wszelkim nadmiarem, który się pojawia. Mimo nieodpartego komizmu działań jednokomórkowca, Starska i Tarasewicz konstruują wizję poważną i głęboką. Lekkość pomysłu idzie tutaj w parze z realizacją konkretnego celu: wymiana, wchłanianie, inkluzja które są podstawą funkcjonowania komórki, stają się utopijną receptą na funkcjonowanie człowieka w świecie. Całość przedsięwzięcia artystek jest pomyślana jako gest w stronę widza, gest na który należy odpowiedzieć.
Wici nici krzaki to wspólna wystawa artystek, które dotąd, przynajmniej w warstwie estetycznej, niewiele łączyło. Magda Starska używa przedmiotów, by budować wieloelementowe instalacje, performatywne rzeźby w wybuchowej mieszance kolorów. Iza Tarasewicz kojarzona jest przede wszystkim z pracami rzeźbiarskimi w minimalistycznej formie, z organicznymi materiałami, których używa, z odwagą zaglądania w mrok ludzkiej natury.
Nieprzypadkowo rozpoczynamy swoją działalność wspólną wystawą Starskiej i Tarasewicz, ponieważ ich współpraca oddaje ideę pracowni, jaką zamierza być galeria Stereo. Pracownię taką rozumiemy jako przestrzeń inspiracji i wymiany, miejsce, które twórczo i indywidualnie współpracuje z artystami."

Zuzanna Hadryś
Michał Lasota

Za: http://galeriastereo.pl/magda-starska-iza-tarasewicz-elms-threads-bushes